Amen... og allt það !

Núna er þessi litli vitlausi kettlingur orðinn stór og feitur köttur, alveg jafn matsár þó sérstaklega í kringum aðra ketti að sjálfsögðu. Hann hætti að urra á okkur þegar við vorum að gefa honum fisk og eitthvað álíka góðmeti þegar hann var 6 mánaða. Urraði mjög ógnandi á okkur og kom svo eftir máltíðina og lét klappa sér pínkulítið. Svar ætíð í andlitinu á manni og átti það til að sleikja uppí nasirnar ef honum leið voðalega vel. Hefur látið af því núna okkur til mikils léttis. Hann vill ekki vera einn, svo mikið er víst. Ef við liggjum öll uppí sófa kemur hann ávalt og leggst okkur til samlætis, skiptir um fólk eins og nærbuxur eftir því hver klappar best og mest.
Þegar kvöldmatur er situr hann ævinlega og glápir á mann með sínum feita hamstrahaus þangað til einhver lætur undan og gefur honum bita. Skiptir litlu af hverju bitinn er.. kartöflu, káli, kjöti, eggi..... súkkulaði, hnetu, svo lengi sem hann fær að vera með og borða það sem við erum að borða.
Hann var orðinn svolítið dulegur við að koma inn með fugla, sem féll ekki vel í kramið hjá heimilisfólki, en hefur, að okkur vitandi (..einmitt), látið af þeirri iðju og er frekar farinn að bera inn allskonar drasl. Hann kom fyrst inn með greinar og laufblöð. Óteljandi latexhanska (mjög æskilegt og hentugt) og plastdraslerí sem hann fann. Umbúðir utanaf kínamat og svona mætti lengi telja. Núna hefur hann skipt yfir í eitthvað sem krefst meiri þrautsegju og er án efa miklu meira spennandi. Hann kemur inn með hluti.. sokka, gleraugu, armbönd. Kom inn um daginn með gerviblóm og einhvern loðinn bláan bolta. Sokkurinn var td tandurhreinn og þurr. Hann hlýtur þar af leiðandi að fara inn til fólks og ræna því sem hægt er að bera og koma inn um fínu kattalúguna okkar. Svo rænir hann líka frá okkur. Stal td einum eyrnalokk frá mömmu og var komin hálfa leiðina út með gleraugun hennar um daginn. Reyndi líka að fela pennaveskið mitt undir rúmi.
Tækifæris- og þjófketti með meiru.