Amen... og allt það !

Já.. ég var ekki fyrr búin að ná í skottið á kisanum mínum aftur að hann er tekinn í burtu frá mér fyrir fullt og allt. Ég er alveg ótrúlega leið yfir þessu, ekki alveg búin að fatta þetta ennþá held ég. Í gær var keyrt yfir Mal og núna er hann dáinn. Bara sisona... hringt í mig frá dýraspítalanum og mér tilkynnt að komið hefði verið með hann látinn í einhverjum svörtum ruslapoka! Ég þoli þetta ekki, við erum nýbúin að svæfa Potta og núna kemur þetta fyrir. Kannski maður ætti bara að hætta þessu kattastússi, það er alveg ótrúlegt hvað það er sárt þegar þau deyja!
Held nú samt að Malur hafi verið seinheppnasti köttur á Íslandi. Hann týndist frá okkur þegar hann var 2.5 mánaða og fannst 2 vikum seinna á kattholti. Þaðan fékk hann voðalega fínt kvef og þurfti þar af leiðandi að láta mæla sig og fleirra (sem er víst þónokkur niðurlæging fyrir kött) og láta troða ofan í sig pillum í 2 vikur. Ásóttur af djöflabörnum heilt sumar, og lengur.. kom einusinni inn rennandi blautur og vankaður, ískaldur og titrandi. Daginn eftir það náði pabbi minn að hlunka sér ofan á hann og ég þar á eftir. Valli ruggaði einusinni yfir skottið á honum.. svo týndist hann aftur í einn sólarhring í brjáluðu veðri. Loks var hann sviptur fress-mennskunni og geldur og núna náði eitthvað fífl að keyra yfir hann!
Þrátt fyrir allar hremmingarnar sem hann gékk í gegnum var hann alltaf ótrúlega slakur og kærulaus (ef ekki kærulausasti köttur sem ég hef séð og átt) og feitur og asnalegur og ótrúlega forvitinn. Ég á eftir að sakna hans svo ofboðslega mikið... oj hvað þetta er fúlt og ósanngjarnt!
Núna er Skræfan mín ein eftir, hefur verið hjá okkur frá því hún fæddist (eins og allar þær kisur sem við höfum átt fyrir utan Cleo, sem er móðir 3/4 allra katta á Íslandi). Ég ætla rétt að vona að eitthvað komi ekki fyrir hana því þá spryng ég úr vonsku og biturleika...
Jæja, hér kemur svo mynd af systkinunum...

Skræfa og Malur