Amen... og allt það !

Í dag þurftum við að svæfa kisann okkar, hann Potta. Það er alveg ótrúlegt hversu vænt manni þykir um dýrin sín og hversu sárt það er að þurfa að kveðja. Ég er alveg ótrúlega leið yfir þessu, mér þykir þetta svo hræðilega ósanngjarnt og ömurlegt og veit hreinlega ekkert hvernig ég á að haga mér. Enda á ég voðalega erfitt með að lýsa því í orðum hvernig mér líður núna.

Okkur var tilkynnt það í síðustu viku að hann væri með beinkrabbamein. Við svoleiðis sjúkdóm kemur í raun ekkert annað til greina en að leifa dýrinu að fara, sem okkur var bent á og okkur fannst eðlilegast að gera. Þegar svona kemur upp á er alveg ótrúlegt hversu sjálfselskur maður getur orðið. Í raun eðlilegur hlutur því það er erfitt að sætta sig við hið óumflýjanlega og sleppa takinu af því sem manni þykir vænt um.. alveg ofboðslega erfitt. Ég bjóst í raun ekki við því að þetta yrði svona sorglegt og mikill söknuður því ég vissi að hann var veikur og leið hálf einkennilega. Það er líka svo erfitt að hugsa til þess að hann hafi ekki haft hugmynd um hvað væri að fara að gerast. Ég veit að maður á ekki að hugsa svoleiðis því hvernig í ósköpunum ætti hann að vita það. Það er bara svo átakanlegt, eins og í morgun þegar við fórum með hann þurftum við að kalla á hann inn, þar sem hann var að spóka sig úti í morgninum og hann kemur hlaupandi til okkar (eins og hann gerði alltaf) mjálmandi til að láta vita af sér. Dýrin þín reiða sig svo mikið á þig.. og svo gerir maður eitthvað svona. Fórum með hann í bíl, sem hann er skíthræddur við, og á dýraspítalann og hann skilur ekkert af hverju við erum að þessu.
Þetta er líka svo sárt því ég veit að hann kemur aldrei aftur og það auðvitað stingur mann í hjartað, þessi saknaðartilfinning.. og biturleikinn.

En nú er Potti minn farinn á betri stað og sem betur fer er þetta yfirstaðið. Dýralæknirinni sá meira að segja á honum hvað hann var orðinn lúinn og þreyttur. Ég er því voðalega fegin að við fórum með hann í skoðun og komumst að þessu áður en hann var farinn að finna til. Við fundum fínan stað úti í garði handa honum hjá blómunum sem hann eyddi öllum sumrum í að borða þangað til ekkert var eftir af þeim, svo hann ætti að vera glaður núna.
Potti var æðislegasti kisi sem ég veit um og mér þótti alveg ótrúlega mikið vænt um hann. Það er ekki til neinn eins og hann. Hálfgerður hunda-kisi, stór, loðinn, feitur og latur og alveg sama hvað við hann var gert. Ég ætla ekki að fara að telja upp hans helstu kosti því þá fer ég að gráta meira.. ég veit hverjir þeir eru og þeir sem þekktu hann vita það líka og ég held að það sé best svoleiðis. Þetta er voða drama hjá mér, en ég bara varð að koma þessu frá mér.

Potti feiti hefði orðið 2 ára núna 5. desember næstkomandi. Hann átti um það bil 25 systkini, 4 jafngömul honum og svo 4 frændsystkini... verða mikil ættamót þegar þau hittast öll aftur :)